Rozmowa z Wiesławem Wajnertem, twórcą i założycielem firmy Wajnert MebleMebel – to sprzęt użytkowy należący do wyposażenia ruchomego oraz stałego wnętrz mieszkalnych, biurowych, hotelowych itp., służy do przechowywania, pracy, siedzenia, leżenia, wypoczynku, spożywania posiłków. Każdy mebel może być użytkowany indywidualnie, w kompletach mebli lub zestawach mebli. Jak dzielą się meble? Ze względu na konstrukcję meble można podzielić na • meble skrzyniowe,• meble szkieletowe,• meble tapicerowane. Źródła: • Swaczyna I.,, którą rozwijał od skromnego zakładu rzemieślniczego do zatrudniającego ponad 800 osób przedsiębiorstwa.

Rozmowa opublikowana została w książce „Wizjonerzy i biznesmeni” (t. 2), wydanej przez Wydawnictwo meble.pl w 2018 r. Poniżej drugi rozdział tego wywiadu. Pierwszy rozdział można przeczytać tutaj: Początki kariery

Minęły dwa lata – bo tyle trwała wówczas zasadnicza służba wojskowa – pożegnał się Pan z jednostką, i co było dalej?

Reklama

Po skończeniu służby wojskowej w 1977 roku wróciłem do pracy w spółdzielni w Międzyborzu. Już wtedy cały czas myślałem o własnej firmie. Chciałem otworzyć warsztat i zacząć działać – jak to się mówi – na swoim. W 1979 roku ożeniłem się, założyłem rodzinęRodzina (familia) – 1) Jednostka systematyczna (takson) w obrębie rzędu, w skład którego wchodzą spokrewnione ze sobą rodzaje. Nazwy łacińskie rodzin kończą się zwykle na -aceae. 2) W języku potocznym słowo „rodzina” może oznaczać grupę podobnych przedmiotów (np. „rodzina krzeseł”). 3) Też: grupa osób związanych ze sobą więzami pokrewieństwa lub powinowactwa. Źródło: L. Helińska-Raczkowska, Leksykon nauki o drewnie, Poznań 1999.. Urodziła nam się córka, po czterech latach druga córka, a po kolejnych sześciu latach syn.

Chciał Pan otworzyć własny warsztat, ale do tego potrzebne były przecież dokumenty: dyplom mistrzowski, świadectwo ukończenia kursu pedagogicznego. Nie potrzebował Pan tego w spółdzielni, ale na swoim – już tak.

Oczywiście, dlatego w 1978 roku skończyłem kurs mistrzowski w zawodzie stolarza meblowego. Byłem przygotowany, żeby otworzyć własną firmę. Ukończyłem też kurs pedagogiczny, żeby móc szkolić uczniów.

Reklama

Tamte czasy były trudne, potrzebne były Panu narzędzia, maszyny. Z zaopatrzeniem było fatalnie, zwłaszcza osobie prywatnej – takiej jak Pan – musiało być ciężko cokolwiek dostać.

Ma Pan rację – w tamtych latach nie było właściwie niczego. To było okropne, ale – z drugiej strony – to mnie bardzo motywowało. Tak samo inne osoby, które w tamtych trudnych czasach rozpoczęły własną działalność.

Jak w praktyce wyglądało zdobywanie materiałów, surowców? Mówiło się przecież wtedy załatwiłem, a nie kupiłem.

Tak się mówiło, dokładnie. PłytęPłyta (płyta wiórowa) – 1) Tworzywo drzewne w postaci płyty, wytworzone przez sprasowanie pod wpływem temperatury, małych cząstek drewna, np. wióry drzewne, wióry strugane, trociny, wióry waflowe, wióry pasmowe i/lub inne cząsteczki lignocelulozowe np. paździerze lniane, paździerze konopne, bagassa z klejem. Najczęściej produkuje się płyty wiórowe jedno- lub trójwarstwowe. Cechy charakterystyczne płyty wiórowej • Gęstość płyty wiórowej: 600-680 kg/m3,• Gęstość zdobywałem po kryjomu od pracowników zakładów płyt wiórowychPłyta (płyta wiórowa) – 1) Tworzywo drzewne w postaci płyty, wytworzone przez sprasowanie pod wpływem temperatury, małych cząstek drewna, np. wióry drzewne, wióry strugane, trociny, wióry waflowe, wióry pasmowe i/lub inne cząsteczki lignocelulozowe np. paździerze lniane, paździerze konopne, bagassa z klejem. Najczęściej produkuje się płyty wiórowe jedno- lub trójwarstwowe. Cechy charakterystyczne płyty wiórowej • Gęstość płyty wiórowej: 600-680 kg/m3,• Gęstość. Oni mieli swój deputat na płytyPłyta (płyta wiórowa) – 1) Tworzywo drzewne w postaci płyty, wytworzone przez sprasowanie pod wpływem temperatury, małych cząstek drewna, np. wióry drzewne, wióry strugane, trociny, wióry waflowe, wióry pasmowe i/lub inne cząsteczki lignocelulozowe np. paździerze lniane, paździerze konopne, bagassa z klejem. Najczęściej produkuje się płyty wiórowe jedno- lub trójwarstwowe. Cechy charakterystyczne płyty wiórowej • Gęstość płyty wiórowej: 600-680 kg/m3,• Gęstość – po dwie, może po pięć płytPłyta (płyta wiórowa) – 1) Tworzywo drzewne w postaci płyty, wytworzone przez sprasowanie pod wpływem temperatury, małych cząstek drewna, np. wióry drzewne, wióry strugane, trociny, wióry waflowe, wióry pasmowe i/lub inne cząsteczki lignocelulozowe np. paździerze lniane, paździerze konopne, bagassa z klejem. Najczęściej produkuje się płyty wiórowe jedno- lub trójwarstwowe. Cechy charakterystyczne płyty wiórowej • Gęstość płyty wiórowej: 600-680 kg/m3,• Gęstość miesięcznie. Był to jednak towar pozaklasowy, wybrakowany. Tak właśnie kupowałem po kilka płyt i już miałem pierwszy materiał na samodzielne wykonanie mebliMebel – to sprzęt użytkowy należący do wyposażenia ruchomego oraz stałego wnętrz mieszkalnych, biurowych, hotelowych itp., służy do przechowywania, pracy, siedzenia, leżenia, wypoczynku, spożywania posiłków. Każdy mebel może być użytkowany indywidualnie, w kompletach mebli lub zestawach mebli. Jak dzielą się meble? Ze względu na konstrukcję meble można podzielić na • meble skrzyniowe,• meble szkieletowe,• meble tapicerowane. Źródła: • Swaczyna I.,.

A maszyny? Tu na pracowniczy deputat raczej nie mógł Pan liczyć.

Początek był trudny, nie miałem zaplecza finansowego, parku maszynowego. Wspólnie z kolegą zrobiłem bardzo prostą maszynę do cięcia płyt – to nazywało się krajzega. Do oklejania obrzeżyObrzeże meblowe – 1) element służący do wykończenia i zabezpieczenia płyt z tworzyw drewnopochodnych, wpływa głównie na estetykę mebla oraz jego funkcjonalność. Obrzeża wykorzystywane są do zabezpieczenia wąskich płaszczyzn elementów meblowych, płyt roboczych (blatów) i parapetów, powinno być zatem szczególnie odporne na uszkodzenia mechaniczne. Ważny jest dobór odpowiedniego materiału, z którego wykonane jest obrzeże, np. ABS, PVC itp. Obrzeża występują używałem  żelazka – kupowałem folię w Wieruszowie, nakładałem klej kostny i zaprasowywałem krawędzie.

Trochę z niedowierzaniem słucham Pana historii, aż trudno uwierzyć, że w ten sposób można było robić meble.

Proszę mi wierzyć – można było. Potrzeba matką wynalazków. Zrobiliśmy nawet frezarkęFrezarki – są to obrabiarki do drewna o oznaczeniu DCF, które stanowią wyposażenie techniczne zakładów przemysłu drzewnego i pracują wyłącznie narzędziami o działaniu tnącym. Należą do grupy tzw. obrabiarek stałych, a więc takich maszyn, które ustawia się na fundamentach lub mocuje na ścianach budynku. Obrabiarki stałe do drewna – w tym frezarki – dzieli się na grupy, podgrupy i typy. – tego Panu jeszcze nie powiedziałem – zaczynaliśmy od mebli twardych i potrzebowaliśmy frezować ich tyły. Wszystko robiłem ręcznie, to była praca rzemieślnicza. Później zrobiliśmy strugarkęStrugarki – są to obrabiarki do drewna o oznaczeniu DCH, które stanowią wyposażenie techniczne zakładów przemysłu drzewnego i pracują wyłącznie narzędziami o działaniu tnącym. Należą do grupy tzw. obrabiarek stałych, a więc takich maszyn, które ustawia się na fundamentach lub mocuje na ścianach budynku. Obrabiarki stałe do drewna – w tym strugarki – dzieli się na grupy, podgrupy i typy.. Pomagał mi mój kolega ślusarz – to była nasza wspólna praca. We wrocławskim zakładzie – o nazwie bodajże Bomasz, ale nie jestem pewien, bo od lat już go nie ma – zrobiono nam wał do strugania, a my wykonaliśmy postument, żeby utworzyć z tego całość. Pospawaliśmy to na tregrach, założyliśmy metalowe blatyPłyta robocza – element lub podzespół, stanowiący użytkową, wierzchnią płaszczyznę mebla. Potocznie nazywana jest blatem. Źródło: BN-87/7140-01 – Meble. Elementy, podzespoły i zespoły. Terminologia.. Ta strugarkaStrugarki – są to obrabiarki do drewna o oznaczeniu DCH, które stanowią wyposażenie techniczne zakładów przemysłu drzewnego i pracują wyłącznie narzędziami o działaniu tnącym. Należą do grupy tzw. obrabiarek stałych, a więc takich maszyn, które ustawia się na fundamentach lub mocuje na ścianach budynku. Obrabiarki stałe do drewna – w tym strugarki – dzieli się na grupy, podgrupy i typy. i wspomniane wcześniej maszyny wystarczały, żeby zacząć robić meble.

Pracował Pan w dobudowanym do przydomowego garażu warsztacie po godzinach, po pracy w spółdzielni.

Tak, pracowałem po godzinach i taka sytuacja trwała około trzy lata. Żona pracowała jako księgowa w zakładzie rolnym, było tam sporo kobiet i zawsze mówiła swoim koleżankom: mój mąż robi ładne szafkiSzafka – zespół spełniający funkcję pojemnika w meblach skrzyniowych i meblach szkieletowych, np. szafka biurka, szafka sekretarzyka (w regale) itp. Źródło: BN-87/7140-01 – Meble. Elementy, podzespoły i zespoły. Terminologia., ławyŁawa – ława, ławka, ławica (staropolski); mebel do siedzenia, przeważnie dla kilku osób, lub do leżenia i spania, wykonywany zwykle z drewna, kamienia lub metalu, głównie w formie prostokątnej płaszczyzny wspartej na jednej lub kilku podporach, z oparciem lub bez. Należy do najstarszych typów mebli w odmianach: stałej i przenośnej. Jak wygląda ława? Pierwotnie ławy były to szerokie deski przymocowane i inne meble. Właściwie sprzedawała tam cały towar. Powiem Panu szczerze, że nie sądziłem, że zbudujemy taką firmę. Wtedy myślałem, że robienie mebli w przydomowym warsztacie będzie tylko pracą dodatkową. Mówiłem nawet żonie: to nam wystarczy, bo widziałem, ile zarabiałem, sprzedając jedną ławęŁawa – ława, ławka, ławica (staropolski); mebel do siedzenia, przeważnie dla kilku osób, lub do leżenia i spania, wykonywany zwykle z drewna, kamienia lub metalu, głównie w formie prostokątnej płaszczyzny wspartej na jednej lub kilku podporach, z oparciem lub bez. Należy do najstarszych typów mebli w odmianach: stałej i przenośnej. Jak wygląda ława? Pierwotnie ławy były to szerokie deski przymocowane. Robiąc trzy ławy, zarabiałem tyle, ile po miesiącu pracy w spółdzielni.

Ile czasu zajmowało Panu zrobienie takiej ławy? Jedno popołudnie? A może więcej?

Nie, skądże. Tego nie dało się zrobić w jedno czy dwa popołudnia. Żeby zrobić porządną ławę, musiałem pracować ponad tydzień.

Czyli na takie trzy ławy potrzebował Pan miesiąca?

Tak. Nieraz robiłem więcej, nie wszystko sprzedawałem od razu.

Był Pan zatem – nie bójmy się tego sformułowania, bo to już tylko historia – przykładem takiej PRL-owskiej szarej strefy.

W tamtych czasach praktycznie każdy zaczynał pracę w naszej branży w tak zwanej szarej strefie. Dzisiaj też w jakimś stopniuStopień – 1) Stanowi podstawowy element lub zespół schodów. Elementami głównymi stopnia są stopnica oraz podstopnica. Płaszczyzną poziomą stopnia jest podnóżek, natomiast pionową (jeśli w konstrukcji schodów występują podstopnice) podstopień. Kształt oraz wymiary stopnia powinny zapewniać bezpieczne i wygodne poruszanie się po schodach. Wyróżniamy stopnie wstępne, środkowe kończące oraz jałowe (tzw. spocznikowe), które wbudowywane są w spocznik. 2) W języku to działa, ludzie popołudniami próbują dorobić. Po pewnym czasie ta praca wciągnęła mnie tak mocno, że zrozumiałem, że nie ma sensu pracować na dwa etaty. Wiedziałem, co chcę robić – podjąłem decyzję o zwolnieniu się z pracy.

Dlaczego? Źle panu było tak działać? Lubił Pan przecież swoją pracę. Ze zbytem produktów nie było pewnie specjalnych problemów. Praca w spółdzielni i dodatkowe zajęcie zapewniały Panu całkiem dobre – jak na tamte czasy – pieniądze.

Dlaczego? Dlatego, że obserwowałem sytuację gospodarczą w kraju, widziałem możliwości rozwoju, wzrastającą liczbę zamówień. Przekonałem żonę, że zwolnienie się z pracy jest dobrą decyzją. Był to jednak duży problem dla moich rodziców, dla mojej teściowej, z którą mieszkaliśmy: jaka prywatna działalność? O czym ty mówisz? Czy wam źle? Macie przecież stałe wypłaty co miesiąc. To się nie uda, mamy przecież w Polsce socjalizm.

Proszę powiedzieć, tak szczerze, z ręką na sercu – nie miał Pan wtedy rozterek? Nie zastanawiał się Pan, czy warto porzucić pracę w spółdzielni i otworzyć własną firmę?

Powiem panu szczerze, że po tych wszystkich rozmowach z rodzicami i teściową nabrałem wątpliwości. Decyzję podejmowałem kilkanaście razy. Miałem jednak już tyle zamówień, tyle zaplanowanej pracy, że musiałem się zwolnić. Trudno – pomyślałem. – Albo się uda, albo się nie uda. Zwolniłem się ze spółdzielni.

I tak oto w 1985 roku rozpoczął Pan pracę na swoim, w przydomowym warsztacie.

W maju 1985 roku zarejestrowałem firmę, dostając zezwolenie od naczelnika miasta i gminy Międzybórz na wykonywanie usług dla okolicznej ludności w zawodzie stolarza. Pamiętam, że nie mogłem zatrudnić – wliczając mnie – więcej niż 5 osób, w tym czeladnika i ucznia.

W dowodzie – bo ten dokument wyglądał wtedy jak niewielka zielona książeczka – przybył odpowiedni stempel.

Tak, w dowodzie przybito mi stempel. Trzeba było też odebrać odremontowany garaż jako warsztat rzemieślniczy. Zdobyłem wszystkie niezbędne zgody i dokumenty, ale ten początek był bardzo ciężki.

ROZMAWIAŁ: Marek Hryniewicki

Ciąg dalszy wywiadu z Wiesławem Wajnertem w rozdziale: Ślusarz, zegarmistrz i wiara w sukces