Wiertła kręte – wiertłami wykonuje się najczęściej otwory przelotowe i gniazda walcowe nieprzelotowe, wykorzystywane do łączenia elementów drewnianych lub do przytwierdzania okuć. Jako podstawę podziału wierteł przyjmuje się przede wszystkim konstrukcję części roboczej wierteł. W praktyce najczęściej spotyka się wiertła kręte taśmowe lub z rdzeniem.

Wiertła taśmowe są zazwyczaj dwuzwojne, a wiertła z rdzeniem – jednozwojne z dodatkowym krótkim zwojem na końcu. Umożliwia to utworzenie drugiej krawędzi tnącej i eliminuje niesymetryczne obciążenie wiertła siłami skrawania. Wiertła kręte obu odmian mogą być wykonywane jako krótkie lub długie.

Do czego używane są wiertła kręte?

Najczęściej stosuje się je do wiercenia w poprzek włókien; wiertła do wiercenia wzdłużnego mają krzywoliniowe krawędzie tnące. Ze względu na dobre warunki odprowadzania wiórów wierteł krętych używa się do wiercenia głębokich otworów. Dotyczy to zwłaszcza jednozwojnych wierteł krętych z rdzeniem.

Długość wierteł krętych wynosi do 1.200 mm (wiertła krótkie nie przekraczają długości 400 mm), a średnica – do 63 mm.

Wiertła długie mają chwyty stożkowe ze stożkiem Morse’a nr 1-3. Z kolei wiertła krótkie mają zwykle chwyty walcowe o średnicy 12-20 mm. Średnica chwytu i numer stożka zależą od średnicy wiertła.

Co chroni wiertła przed nadmiernym nagrzewaniem się?

W celu ochrony przed nadmiernym nagrzewaniem się narzędzia wskutek tarcia wiertła kręte mają zbieżność od 1:100 do 1:250 w kierunku chwytu. Do wiercenia otworów wiertarkami przenośnymi stosuje się wiertła kręte z gwintowanym kolcem środkującym.

Skok gwintu decyduje o prędkości posuwu wiertła. Powinno się go dobierać stosownie do rodzaju wierconego drewna.

Źródło: Bajkowski J. (1997), Maszyny i urządzenia do obróbki drewna, cz.1, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa.