Serwantka (fr. sen/anfe) – 1) Niewielka szafa, zwykle oszklona z jednej lub trzech stron, najczęściej na planie prostokąta lub trójkąta, często od frontu półkoliście zakończonego, jedno- lub dwuskrzydłowa, nieraz z szufladą u dołu, czasami w połączeniu ze stolikiem, szafką, komodą, sekreterą lub na podstawie ażurowej.

Bywają serwantki bogato zdobione rzeźbą, malowidłami, okuciami i wewnętrznymi taflami zwierciadlanymi. Służą do przechowywania i eksponowania porcelany, sreber, szkieł i drobnych przedmiotów artystycznych.

Od kiedy znane są serwantki?

Serwantka weszła w użycie pod koniec XVII wieku, rozpowszechniona od połowy XVIII, modna na początku XIX wieku. Często występowała parami. W XVIII wieku stała się meblem salonowym. W Polsce nazwa pojawia się pod koniec XVIII wieku. Powstało wiele odmian serwantek, np. w Niemczech (Glasschrank), Anglii (chinacabinet), Rosji (górka).

2) W polskim meblarstwie ludowym (obszary Kielc, Krakowa, Sieradza, Łowicza) nazwa kredensu złożonego z podstawy i nastawy jednakowej głębokości, przedzielonych jedną lub dwiema szufladami, rozpowszechnione od połowy XIX wieku.

Źródło: Grzeluk I. (1998), Słownik terminologiczny mebli, Ośrodek dokumentacji zabytków. Ministerstwo Kultury i Sztuki.