Konstrukcja ramowo-płycinowa – konstrukcja filongowa, konstrukcja dotycząca części składowych – elementów mebla. Polega na ujęciu, otoczeniu deski lub płyty – płyciny ramą. Płycina wpuszczona jest we wpustach lub wręgach (żłobkach wyciętych w ramiakach), często bez kleju, co umożliwia swobodne kurczenie się i rozszerzanie drewna.

Po co stosuje się konstrukcję ramowo-płycinową?

Zastosowanie konstrukcji ramowo-płycinowej umożliwiło wykonywanie lekkiej, a dzięki temu oszczędnej, jeśli chodzi o drewno, konstrukcji mebli skrzyniowych, a przede wszystkim stolarki budowlanej (drzwi, okiennice, boazerie itp.). Konstrukcja ta daje także większe możliwości artystyczne kształtowania mebli.

Była rewolucją w technice stolarskiej. Znana już w starożytności, ponownie rozpowszechniona od późnego średniowiecza (od ok. 1400 roku, najwcześniej we Flandrii). Znaczenie jej spadło nieco w II połowie XIX i w XX wieku wraz z zastosowaniem forniru, a następnie z wprowadzeniem specjalnych płyt stolarskich.

Konstrukcja ta stosowana jest w różnych podzespołach mebli o konstrukcji stojakowej, typowo skrzyniowej oraz konstrukcji wieńcowej.

Źródło: Grzeluk I. (1998), Słownik terminologiczny mebli, Ośrodek dokumentacji zabytków, Ministerstwo Kultury i Sztuki.