Dąb – rodzaj Quercus; rodzina bukowate – Fagaceae; ang. oak; niem. Eiche.

Występowanie: ok. 300 gatunków w umiarkowanej strefie klimatu północnej półkuli; w Polsce trzy gatunki rodzime: dąb szypułkowy (Q. Robur), bezszypułkowy (Q. petraea), dąb omszony (Q. pubescens). W Polsce dość szeroko rozpowszechniony jest też dąb czerwony (Q. rubra) – sprowadzony z do Europy z Ameryki Północnej.

Kolor drewna: biel wąski, twardziel brunatna.

Cechy drewna: pierścieniowonaczyniowe; o słojach bardzo wyraźnych; bardzo dużych naczyniach drewna wczesnego; w drewnie późnym – małych, ułożonych w promieniowe smugi; promienie drzewne dwóch rodzajów: szerokie i wysokie, bardzo wyraźne na wszystkich przekrojach oraz jednorzędowe; drewno twardzielowe o twardzieli intensywnie zabarwionej; ciężkie i twarde; trwałe (biel nietrwały).

Zastosowanie: drewno tartaczne i okleinowe, budownictwo, meblarstwo, stolarka budowlana (schody, drzwi, poręcze, balustrady), parkiet, wyroby bednarskie.

Źródło: L. Helińska-Raczkowska, Leksykon nauki o drewnie, Poznań 1999.