Czeczota – czeczotka, drewno kędzierzawe.

1) Drewno o dekoracyjnym, naturalnym rysunku słoi w postaci jasnych i ciemnych oczek (tzw. wilcze pędy), plamek i żyłek. Występuje przeważnie w drzewach liściastych (gł. w brzozie i topoli oraz orzechu, jesionie i jaworze).

Rysunek ten powstaje wskutek zawitego, nienormalnego lub chorobliwego splotu włókien, tzw. czeczotowatości, spowodowanej działaniem bakterii i grzybów, pod wpływem których powstają miejscowe zgrubienia pnia wskutek przerostu tkanki drzewnej, tzw. obrzęki. Czeczotowatość może wystąpić także na skutek mechanicznego uszkodzenia pnia.

Do czego służy czeczota?

Czeczota jako okleina jest bardzo cenionym materiałem w meblarstwie i galanterii drzewnej. Rozpowszechniona w XVIII wieku, a szczególnie na początku XIX wieku, najczęściej brzozowa. Czeczotowatość brzozy karelskiej jest jej naturalną cechą. Rośnie ona głównie w Finlandii i Karelii, a zawiły układ włókien i pączki śpiące występują na całej długości pnia.

Czeczota dawniej w Polsce zwana rokietą. Drewno czeczoty ma obniżone własności mechaniczne, co utrudnia obróbkę.

2) Wyrób z takiego drewna.

Źródło: Grzeluk I. (1998), Słownik terminologiczny mebli, Ośrodek dokumentacji zabytków. Ministerstwo Kultury i Sztuki.