Bęben – 1) Urządzenie wykorzystywane do nanoszenia wyrobów lakierowych metodą bębnową. Najważniejszym podzespołem bębna jest pojemnik o przekroju wielokąta foremnego (najczęściej sześciokątny lub ośmiokątny) wykonany ze sklejki lub drewna litego.

Wewnątrz bębna, na jego obwodzie, zamocowano listwy zapewniające stopniowe i równomierne przesypywanie się wykańczanych przedmiotów.

Jak działa bęben do lakierowania?

Bębny napędza się silnikiem elektrycznym po odpowiednim przełożeniu obrotów. Powinna być zapewniona możliwość regulowania obrotów w granicach 20-40 obr/min. Bęben wyposażono w szczelnie zamykane drzwi służące do wsypywania przeznaczonych do wykańczania przedmiotów oraz wlewania lakieru.

Średnice bębnów najczęściej używanych wynoszą 600-900 mm, długość od 800-1.400 mm. Niekiedy stosuje się bębny o większej pojemności, przeważnie wyposażone w ślimakowy przenośnik. Ten przenośnik ułatwia przemieszczanie się drobnych przedmiotów wewnątrz bębna, np. przy impregnacji zapałek.

Najlepsze efekty uzyskuje się w przypadku używania do wykańczania wyrobów olejnych lub nitrocelulozowych, zarówno lakierów, farb, jak i emalii.

Jakie wyroby można lakierować za pomocą bębnów?

Metodę nanoszenia wyrobów lakierowych za pomocą bębnów stosuje się do wykańczania różnych drobnych przedmiotów o nieskomplikowanych kształtach. Są to np. uchwyty do narzędzi, gałki, kostki, klocki, listewki miar metrycznych, a także drobna galanteria drzewna.

Polega ona na równomiernym rozprowadzeniu wyrobu lakierowego na powierzchni wykańczanych przedmiotów dzięki wykorzystaniu wzajemnego tarcia elementów o siebie w czasie bębnowania. Do wykańczania tą metodą używa się jednego lub kilku bębnów. Do każdego wyrobu lakierowego najlepiej jest przeznaczyć osobny bęben.

2) Część składowa maszyn i urządzeń w kształcie obracającego się walca (na który mogą być nawijane np. lina czy żaluzja).

3) Instrument muzyczny zaliczający się do instrumentów perkusyjnych.

Źródło: Dziedzicki Mirosław, Wykończenie powierzchni drewna 742[01].Z2.03. Poradnik dla ucznia, Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy, Radom 2007. Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego.