Zgniatarka do wełny drzewnej – maszyny w postaci zgniatarek wykorzystywane są w meblarstwie i stolarstwie do powierzchniowej obróbki plastycznej. Praca zgniatarki przebiega w sposób okresowy.

Zgniatarka do wełny drzewnej – budowa

Wzdłuż śruby biegną dwa rowki na wpusty, umieszczone w piaście napędzającego ją koła zębatego. Śruba obraca się i przesuwa poosiowo w nieruchomej nakrętce, wmontowanej w jedną z czołowych ścian komory. W górnej ścianie komory znajduje się otwór wrzutowy, zasłaniany ciężką pokrywą na rolkach, odsuwaną przez osobny zespół ze śrubą pociągową, przekładnią pasową, a także silnikiem.

Do czołowej powierzchni tłoka oraz do przeciwległej, oporowej ściany komory przymocowano płyty z rowkami. Ułatwiają one przewlekanie drutu podczas zabezpieczającego odrutowywania beli. Boczne ściany komory są otwierane.

Jak działają zgniatarki?

Przy odsuniętej pokrywie i wycofanym w skrajne położenie tłoku do wnętrza komory trafia porcja wełny drzewnej. Otwór wrzutowy zamyka się pokrywą i uruchamia napęd śruby.

Pod naciskiem tłoka wełna zostaje przesunięta w kierunku ściany oporowej komory i zgnieciona. Stopień zgniecenia zależy w jednych rozwiązaniach od ustawienia sprzęgła przeciążeniowego, w innych – od styczników z przekaźnikami bimetalowymi, stanowiącymi zabezpieczenie silnika.

Tak więc po samoczynnym wyłączeniu ruchu tłoka następuje jego wycofanie do położenia wyjściowego, odsunięcie pokrywy, wrzucenie następnej porcji wełny i powtórzenie cyklu roboczego.

Po wykonaniu pewnej liczby cykli w komorze zgniatania znajduje się już uformowana bela potrzebnej długości. Wtedy można otworzyć boczne ściany komory, owiązać belę drutem i wyjąć ją z maszyny.

Źródło: Bieniek S. (1995), Maszyny i urządzenia do obróbki drewna, część 2, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa.