Uchwyt – rączka, rękojeść, zaczep; drobny, zazwyczaj wystający z lica element pomocniczy mebla, często zamocowany w różnych jego miejscach (np. w czołach szuflad, drzwiach), dostosowany do chwytania ręką, służący zazwyczaj do wysuwania, otwierania lub zamykania poszczególnych części.

Wykonywane zwykle z metalu, drewna, ale także kości, szkła, ceramiki, często z tworzyw sztucznych itp. Dostosowane stylem do całości mebla, nieraz bardzo rozbudowane plastycznie, np. w formie zwierząt, ptaków, roślin, liści, owoców lub o kształtach prostych, geometrycznych (kula, kółko, pierścień).

Do końca XVII wieku były przybijane gwoźdźmi żelaznymi lub mosiężnymi, a od ok. 1690 roku przymocowywane śrubami. Wykonywane z jednym punktem mocowania (gałka) lub dwiema i więcej, z reguły z rozstawem wierceń będących wielokrotnością modułu 32 mm.

Źródło: Grzeluk I. (1998), Słownik terminologiczny mebli, Ośrodek dokumentacji zabytków. Ministerstwo Kultury i Sztuki.