Politura (łac. politura – wygładzanie, polerowanie) – roztwór szelaku w spirytusie z dodatkiem czasami innych substancji żywicznych (np. sandaraki, mastyksu). Służy do ostatecznego wykończenia wyrobów głównie z drewna.

Wykonywana poprzez nakładanie przeważnie tamponem z waty owiniętej płótnem kolejnych warstw politury, początkowo gęstszej, a później coraz rzadszej. Rozpuszczalnik ulatnia się i zostaje cienka warstwa politury nadająca połysk powierzchni.

Jakie cechy ma politura?

Politura nie rozpuszcza się w wodzie, ale pod wpływem wilgoci matowieje. Może być bezbarwna lub zabarwiona na różne odcienie. Używa się do tego różnych barwników oraz różnych gatunków szelaku lub aniliny (nigrozyny).

Politura używana jest od końca XVIII wieku. Rozpowszechniła się w XIX wieku. Czynność nanoszenia politury na jakąś powierzchnię nazywa się politurowaniem.

Źródło: Grzeluk I. (1998), Słownik terminologiczny mebli, Ośrodek dokumentacji zabytków. Ministerstwo Kultury i Sztuki.