Leżanka – nazwa różnego typu mebli przeznaczonych do odpoczynku w ciągu dnia, w pozycji pół­leżącej. Pierwowzorem byty meble starożytne, np. kline – jako leżanka biesiadna, na wysokich nogach o wygiętym wezgłowiu, sigma – Ieżanka o łukowatym wykroju, dostosowanym do okrągłego stołu.

Leżanka w Europie ponownie rozpowszechniona w XVII wieku, np. w Anglii jako tzw. daybed lub rest bed. We Francji za Ludwika XIV tzw. lit de repos lub du jour, także zw. chaiselongue – szezlong.

Jak wyglądały leżanki?

Początkowo byty to twarde, najczęściej wyplatane łoża-leżanki, które w XVIII wieku stały się meblami luksusowymi salonowymi, damskimi, wygodnymi, tapicerowanymi i bogato dekorowanymi. U schyłku XVIII wieku i na początku XIX wieku leżanka była najmodniejszym meblem salonowym i buduarowym w Europie.

Z kolei XX wiek zaowocował nowymi konstrukcjami, m.in. o prostej budowie (skrzyniowej lub szkieletowej), bez oparć, często z ruchomym, dającym się układać pod różnymi kątami wezgłowiem. Pojawiły się także Ieżanki składane oraz wielofunkcyjne, powiązane z innymi meblami.

Źródło: Grzeluk I. (1998), Słownik terminologiczny mebli, Ośrodek dokumentacji zabytków, Ministerstwo Kultury i Sztuki.