Żaluzja – żaluzja (fr. jalousie), tambur (z fr.), roleta (niem. i fr.), skrzelica (staropol.).

1) Część mebla, zasłona ruchoma, przesuwana w pionie lub poziomie. Składa się z cienkich, profilowanych listewek naklejanych na płótno lub połączonych ze sobą specjalnymi zaczepami.

Żaluzja w meblu z lewej i prawej strony utrzymywana jest przez zaokrąglone prowadnice – rowki wycięte w boku / ścianie mebla. W tyle mebla znajduje się bęben, na który żaluzja nawija się w czasie jej otwierania lub specjalna wnęka, w której swobodnie zwisa.

Gdzie stosuje się żaluzje?

Stosowana głównie w meblach do pisania – biurkach, sekreterach, sekretarzykach oraz w szafach, medalierach itp. W biurkach zasłania płytę roboczą do pisania i nastawkę z szufladami i przegródkami. Z kolei w szafach zastępuje drzwi, ale otwiera się ja pionowo z góry na dół lub odwrotnie. Natomiast w małych sekretarzykach, komodach itp. żaluzja zasłania front nastawy i otwiera się na boki.

Po raz pierwszy zastosowana w biurku dla króla francuskiego Ludwika XV, ukończonym w 1769 r. Rozpowszechniona w meblarstwie w II połowie XVIII wieku i na pocz. XIX wieku. Czasami meble, w których zastosowana została zwana jest np. szafką żaluzjową, komodą żaluzjową itp.

2) Opuszczana ruchoma zasłona z połączonych listewek z drewna, blachy, płótna lub prętów metalowych itp. Umieszcza się ją w oknach dla ochrony przed słońcem lub jako zabezpieczenie drzwi, wystaw sklepowych itd.

Występuje w różnych odmianach, m.in. jako żaluzja podciągowa, podnoszona za pomocą dwóch sznurów lub tzw. żaluzja zwijana, czyli podnoszona przez nawijanie na specjalny walec znajdujący się w górnej części okna.

3) Metalowa, zwijana krata, zabezpieczająca wejścia lub wystawy sklepowe.