Inkrustacja – (tac. incrusto powlekam, zdobię); technika zdobnicza polegająca na wykonywaniu ornamentów lub całych kompozycji plastycznych na podłożach kamiennych, metalowych, drewnianych itp. innymi materiałami, zwykle cenniejszymi (złoto, srebro, kość słoniowa, emalia, masa perłowa, szylkret, kamienie szlachetne, półszlachetne itp.), które mogą być wtapiane w podłoże lub układane na powierzchni.

Na czym polega inkrustacja?

Poszczególne elementy przykleja się do podłoża klejem i niekiedy wzmacnia gwoździami i kołkami. Po ułożeniu wzoru powierzchnię wyrównuje się i zabezpiecza politurą, lakierem itp. Często kompozycję wzbogacano grawerunkiem, malowaniem itp. Wykształciło się wiele odmian inkrustacji, np. bombajska – z hebanu, kości i masy perłowej, charakterystyczna dla Indii, certosina, mozaika florencka itd.

Od kiedy stosuje się inkrustację?

Inkrustacja należy do najstarszych technik zdobniczych. Występuje już w III tysiącleciu p.n.e. (m.in. Mezopotamia, Egipt), następnie w starożytnej Grecji i Rzymie, sporadycznie w średniowieczu. Ponownie rozpowszechniona została w renesansie we Włoszech, a w XVII i XVIII wieku w całej Europie.

Wszystkie odmiany szeroko stosowane są w meblarstwie (skrzynie, stoły, szafy, stalle, ambony, boazerie, a przede wszystkim w kabinetach). W krajach zachodnich nazywa się ją techniką zdobniczą, w której elementy składowe wpuszczane są w podłoże, w odróżnieniu od intarsji, gdzie elementy te układa się na powierzchni.

Źródło: Grzeluk I. (1998), Słownik terminologiczny mebli, Ośrodek dokumentacji zabytków. Ministerstwo Kultury i Sztuki.